Nowy rok szkolny, nowa klasa w zupełnie innym miejscu i warunkach. W zupełnie innym klimacie, który jest do wyczucia i do poznania.

Brzmi jak zachęta do próbowania, do wyzwań, do sprawdzania kolejnych rozwiązań dopóki się nie znajdzie tego skutecznego. Nawet, jak się go szuka już drugi tydzień i wciąż jest się niezadowolonym.

Czy warto?

Wystarczy poznać choć trochę każdego z nich, by mieć marzenie, by stworzyli razem zgraną i dla siebie nawzajem niezapomnianą klasę.

Rzeczy, które do tej pory były dla mnie oczywiste – teraz nie są.

Prosty krąg pod koniec pracy własnej, na którym dziękujemy sobie za wspólnie zrobione tego dnia rzeczy okazał się wyzwaniem. Wyzwanie to trwało tydzień i okazało się być tego warte.

W poniedziałek krąg wyszedł średnio. Mówiłam tylko ja, a reszta miałam wrażenie, że średnio mnie słucha.

We wtorek krąg wyszedł jeszcze gorzej – jedyna interesująca ich rzecz to było drugie śniadanie.

W środę krąg był podobny do poniedziałkowego i zaczęłam tracić nadzieję.

W czwartek podczas kręgu urosło mi serce. Coś się zmieniło i usłyszałam takie wypowiedzi:

Dziękuję za naukę!

Dziękuję za miłą pracę własną i za pomoc z matematyką. (to nic, że akurat tego dnia nic nie robiliśmy z matmy)

Dziękuję Mikołajowi za wspólną pracę!

Dziękuję mamie, że zrobiła mi takie dobre rzeczy na śniadanie w szkole! (nie do końca jest to wymarzone podziękowanie, ale zawsze krok do przodu)

Dziękuję Pani Natalce, że tu Pani z nami jest i jest taka miła!

W piątek więc nie mogłam się doczekać kręgu i byłam jego bardzo ciekawa. Cóż. Wyszedł gorzej niż we wtorek, czy poniedziałek. Ale od czego jest kolejny tydzień, jak nie od dalszego próbowania?